Kliknij tutaj --> 🐿️ skróty nowego i starego testamentu

Manuskrypty Nowego Testamentu to niezmiernie interesująca dziedzina wiedzy. Tekst Nowego Testamentu powstał w grece koine. Język ten pełnił wówczas tą samą funkcję jaką w dzisiejszych czasach pełni język angielski – był uniwersalnym językiem ówczesnej cywilizacji. Swoją popularność zawdzięczał podbojom Aleksandra Wielkiego Księgi Nowego Testamentu to zbiór 27 pism, które powstały w ciągu kilkudziesięciu lat po zmartwychwstaniu Jezusa. Pisma, które wchodzą w skład Nowego Testamentu w znacznej większości są autorstwa osób, które znały Jezusa osobiście. Były one pisane, żeby utrwalić historię życia Jezusa i jego uczniów bezpośrednio po Jego spisanym na kartach Starego i Nowego Testamentu. Zamys³ Bo¿y zawarty na kartach Pisma œw . jest podstawowym wyznacznikiem moralno-religijnych usta-leñ w zakresie porz¹dku stanowionego przez cz³owieka. Wola Boga stanowi nor-matyw ludzkiego dzia³ania w relacjach spo³ecznych, od których zac zyna siê two- księgi Nowego Testamentu i ich skróty - Autorzy Nowego Testamentu - Fragmenty z Nowego Testamentu - sigle Nowego Testamentu - Księgi Starego i Nowego Testamentu Proszę o pomoc w ustaleniu, według jakiej reguły gramatycznej wszystkie człony tytułów ksiąg Starego i Nowego Testamentu, z wyjątkiem spójników, w spisie treści Biblii piszemy dużą literą, np. Św. Pawła List do Rzymian. Podobną pisownię znalazłem w tytułach ksiąg w Księdze Mormona np. Druga Księga Nefiego. Site De Rencontre En Ligne Belgique. Stary Testament w zasadzie jest historią Narodu Wybranego, w pewnym sensie historią powstania jego religii. Jest także zbiorem reguł i nakazów życia zgodnego z moralnością, przestróg, mądrości itp. Nie będę jednak w tym miejscu dokładnie tego opisywać, jeśli chcesz poszerzyć swoją wiedzę w tym zakresie, zajrzyj do ciekawostek. Sam Stary Testament składa się z 46 ksiąg. Pozwolę sobie wymienić je wszystkie, a to z dwóch powodów: po pierwsze będą linkami do stron, na których będę opisywać poszczególne księgi, a po drugie jest to okazja do wymienienia skrótów nazw, które są używane przy wszystkich cytatach. Nie trzeba wiele ćwiczeń, żeby nauczyć się je rozszyfrowywać, ponieważ są po prostu skrótami pełnych nazw. Dlaczego chrześcijanin musi znać Stary Testament? Na to pytanie odpowiada pierwszy werset Nowego Testamentu: Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama (Mt 1, 1) Następnie pojawia się długa lista ludzkich przodków Jezusa, poczynając od Abrahama. Ten rodowód, ta „genealogia” (to greckie słowo, które oznacza badanie więzi rodzinnych, pojawia się w niektórych przekładach) jest streszczeniem historii Starego Testamentu. Pierwsza rzecz, którą musimy wiedzieć o Jezusie Chrystusie, jak mówi nam ewangelista Mateusz, to Jego związek ze Starym Testamentem. Słowa św. Mateusza mają też swoje odbicie w Starym Testamencie. W Księdze Rodzaju 5,1 czytamy w naszym przekładzie: „Oto rodowód potomków Adama”. W greckim przekładzie Starego Testamentu – w przekładzie, z którego korzystali pierwsi chrześcijanie – pojawia się to samo słowo: „rodowód” – jak w naszym przekładzie Mt 1, 1. Św. Mateusz pokazuje nam, że Jezus Chrystus jest nowym Adamem i że historia, która rozpoczęła się wraz z Adamem, kończy się na Chrystusie. Musisz zrozumieć Stary Testament, zanim będziesz w stanie zrozumieć Nowy Testament, tak samo jak musisz zrozumieć algebrę, zanim będziesz mógł zrozumieć trygonometrię. Stary Testament to kompletna biblioteka wszystkiego, co było najlepsze w literaturze Izraela. Ponieważ lud Izraela był wybranym Ludem Bożym, więc to, co najlepsze w jego literaturze, jest czymś więcej, niż tylko ludzką literaturą. Jest natchnione przez Boga. Księgi Starego Testamentu opowiadają historię długiej podróży w stronę zbawienia – podróży, która prowadzi prosto do Nowego Testamentu, gdzie wypełniają się obietnice Starego Testamentu. Nowy Testament wypełnia Stary Testament: czyli realizuje i spełnia wszystkie obietnice zawarte w Piśmie Świętym Starego Testamentu. Nie usuwa Starego Testamentu. Stary Testament w takim samym stopniu jest Pismem Świętym, jak nim był przed nadejściem Jezusa Chrystusa. „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków”, powiedział Jezus w Kazaniu na Górze („Prawo i Prorocy” to sposób, w jaki żydowska tradycja odnosiła się do Pisma Świętego Starego Testamentu). „Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem, powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni”. Stary Testament jest nieodłączną częścią Pisma Świętego. Jego księgi są natchnione przez Boga i zachowują trwałą wartość (por. DV 14), ponieważ Stare Przymierze nigdy nie zostało odwołane. (KKK 121) Istotnie, ekonomia Starego Testamentu była przede wszystkim ukierunkowana na przygotowanie przyjścia Chrystusa, Odkupiciela świata. Chociaż księgi Starego Testamentu zawierają także „sprawy niedoskonałe i przemijające” (DV 15), świadczą o Boskiej pedagogii zbawczej miłości Boga. Znajdują się w nich „wzniosłe nauki o Bogu oraz zbawienna mądrość co do życia człowieka i przedziwny skarbiec modlitwy, w którym wreszcie utajona jest tajemnica naszego zbawienia” (DV 15). (KKK 122) (…) dr Scott Hahn od 1990 r. prowadzi Katedrę Teologii Biblijnej i Nowej Ewangelizacji na Franciszkańskim Uniwersytecie w Steubenville. Założyciel i prezes Centrum Teologii Biblijnej św. Pawła. Jest autorem wielu bestsellerowych książek, wydanych także w języku polskim. Przez 14 lat był prezbiteriańskim pastorem. Do Kościoła katolickiego przystąpił podczas Wigilii Paschalnej 1986. Jest to fragment książki wydanej przez Wydawnictwo Fronda, "Ilustrowany świat Biblii", którą można znaleźć tutaj Zapraszamy do zobaczenia materiału o książce: Ilustrowany świat Biblii jest przewodnikiem po Starym i Nowym Testamencie. Publikacja opatrzona została przedmową Ks. Prof. Waldemara Chrostowskiego. Pismo Święte to księga olbrzymia i fascynująca, napisana tysiące lat temu w językach, które niewielu z nas potrafi dzisiaj odczytać. Nie odkrywa swojego znaczenia w sposób łatwy, dlatego, gdy czytamy Biblię, potrzebujemy przewodnika. Książka Ilustrowany świat Biblii. Przewodnik po Starym i Nowym Testamencie. Kompletne wprowadzenie do pisma Świętego wychodzi tym potrzebom naprzeciw. Poznajemy historię Izraela od najdawniejszych czasów, kulturę ludów Bliskiego Wschodu, Cesarstwa Rzymskiego i narodów Basenu Morza Śródziemnego, leżącą u podstaw tworzenia się wspólnoty europejskiej. Drzewa genealogiczne, fotografie krajobrazów, dokumentów, skarbów kultury, rzeźb i obrazów znanych mistrzów, dokładne mapy z zaznaczonymi szlakami oraz obszerne cytaty z dokumentów i prac historyków, pisarzy i teologów – to wszystko pomaga odbyć niezwykłą podróż w czasie i przestrzeni, by rzeczywiście poznać i zrozumieć świat Biblii. Ilustrowany świat Biblii może również stanowić pomoc dydaktyczną. Każdy z rozdziałów zakończony jest pytaniami utrwalającymi. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury. opr. ac/ac Papirus 52, najstarszy znany obecnie rękopis Nowego Testamentu, zawiera niewielki kawałek Ewangelii według św. Jana i pochodzi z II wieku Jezus z Nazaretu - główna postać Nowego Testamentu. Jego Przydomek ,,Chrystus" pochodzi od greckiego ,,Christos" oznaczające ,,Pomazańca, Namaszczeńca" i jest odpowiednikiem hebrajskiego ,,Mesjasza" Nowy Testament (gr. Ἡ Καινὴ Διαθήκη - translit: Hē Kainē Diathēkē; łac. Novum Testamentum; skrót - NT) - zbiór kanonicznej literatury religijnej uważanej przez różne kościoły chrześcijańskie za święte, ale odrzucane jako dzieło natchnione przez Żydów. Poprzedza Stary Testament, czyli znacznie starszą literaturę judaistyczną kanonicznie akceptowaną z kolei tak przez chrześcijan, jak i osoby wyznania mojżeszowego wraz z którym tworzy Pismo Święte (lub potocznie Biblię). Standardowa forma Nowego Testamentu liczy 27 dzieł religijnych zwanych księgami. Powstawały one między drugą połową I wieku, a początkiem II wieku. W odróżnieniu od starszego poprzednika, którego głównym wątkiem są relacje między Bogiem Jahwe, a ludem żydowskim, Nowy Testament skupia się na jednostkowej postaci Jezusa z Nazaretu, jego życiu, naukach, cudach i wreszcie kontynuacji jego dzieła po - jak wierzą sami wyznawcy - zmartwychwstaniu. Jest lekturą uniwersalną, czyli dotyczącej nietylko samych Żydów i Samarytan, jak Stary Testament, ale skierowanej także - a nawet szczególnie - do grup etnicznych, które w momencie powstawania chrześcijaństwa były politeistyczne. Księgi tworzące NT oryginalnie zostały napisane w Anatolii i Lewancie początkowo tylko w języku i alfabecie greckim, a dokładniej jego bliskowschodniej formie zwanej greką koine (dosł. ,,greką powszechną"). Większość badaczy jest zgodna co do tego, że oryginalne, pierwsze ewangelie również były napisane językiem greckim, choć pojawiają się w niej cytaty i sformułowania hebrajskie i aramejskie przypisane samemu Jezusowi, co prowadzi niektórych biblistów do przekonania, że pierwsze ewangelie powstały tak naprawdę w jakimś języku semickim. Pierwsze cztery nazywane są ewangeliami. Nazwa ,,Ewangelia" pochodzi z języka greckiego i oznacza ,,Dobra nowina". Stanowią one życiorysy Jezusa z Nazaretu, żydowskiego rzemieślnika z Galilei działającego w pierwszej połowie I wieku który ogłosił się mesjaszem i przez trzy lata prowadził w Galilei, Judei i Fenicji działalność kaznodziejską. Wiara w jego boskie posłannictwo jest podstawowym dogmatem religii chrześcijańskiej. Po ewangeliach następują Dzieje Apostolskie, ich akacja ma miejsce na kilkanaście lat po wydarzeniach opisanych w ewangeliach, a opisują losy żydowskich zwolenników Jezusa, ich prześladowania oraz rozprzestrzenianie się nowej wiary. Od 9 rozdziału głównym bohaterem zostaje Saul (pl. Szaweł) z Tarsu (miasto w Azji Mniejszej) faryzejski fanatyk religijny prześladujący pierwszych chrześcijan, który podczas zakrojonej akcji przeciwko znienawidzonej wspólnocie w paranormalnych okolicznościach dostępuje nawrócenia i staje się główną postacią chrześcijaństwa. Podejmuje brzemienną w skutkach decyzje - postanawia rozprzestrzeniać nowe wyznanie nie tylko, jak dotychczas, wśród samych Izraelitów (Żydów i Samarytan), ale również wśród pogańskich narodów. Po Dziejach Apostolskich następują listy owego Saula, który zmienia swe imię na Paweł. Listy Pawła, a jest ich 14, a które stanowią niemal połowę treści Nowego Testamentu, są skierowane do wczesnochrześcijańskich wspólnot w Azji Mniejszej oraz stanowią podstawę chrześcijańskiej teologii, filozofii i etyki, choć sam Saul był prawdopodobnie autorem tylko części z nich. Po listach Pawła następują listy powszechne, których jest siedem, a ich rzekomymi autorami są ważne postacie wczesnego chrześcijaństwa związane z samym Jezusem - Juda, Jan, Piotr i Jakub Sprawiedliwych, ale wartościowo są najmniej istotniejszą częścią Nowego Testamentu i jedynie uzupełniają przesłanie listów św. Pawła. Ostatnią i najbardziej kontrowersyjną księgą chrześcijańskiego zbioru jest Apokalipsa, czyli mistyczne objawienia niejakiego Jana z Patmos dotyczące przyszłości, która ma dopiero nadejść. Układ Nowego Testamentu[] Uwaga! Pogrubioną linią oznaczono terminologię nieobecną w samym Nowym Testamencie, ale stosowaną przez współczesnych jego badaczy. Księgi historyczne Ewangelie Ewangelie synoptyczne Ewangelia według świętego Mateusza Ewangelia według świętego Marka Ewangelia według świętego Łukasza Ewangelia według świętego Jana Dzieje apostolskie Księgi dydaktyczne lub listy apostolskie Listy Pawła List do Rzymian 1 List do Koryntian 2 List do Koryntian List do Galatów List do Efezjan List do Filipian List do Kolosan 1 List do Tesaloniczan 2 List do Testaloniczan 1 List do Tymoteusza 2 List do Tymoteusza List do Tytusa List do Filemona Listy powszechne lub Listy katolickie List do Hebrajczyków List Jakuba 1 List Piotra 2 List Piotra 1 List Jana 2 List Jana 3 List Jana List Judy Księgi prorockie Apokalipsa według świętego Jana Formowanie się kanonu[] Datowanie[] Autorstwo[] Nowotestamentowe apokryfy[] Nowy Testament, definiowany jako zbiór pism sakralnych nauczających o Jezusie, posiada bogatą tradycje apokryficzną. W biblistyce ,,apokryf" oznacza tajemny, ukryty przed światem zewnętrznym tekst religijny przypisywany konkretnej postaci ze Starego lub Nowego Testamentu, choć oficjalnie jej autorstwo zostało odrzucane przez duchownych. O apokryfach pisali już starożytni Ojcowie Kościoła niemal jednogłośnie odrzucając ich natchnienie, a nawet uznając je za teksty heretyckie. W średniowieczu własnymi tekstami apokryficznymi dysponowali również Katarzy oraz prawdopodobnie ich prekursorzy - bośniaccy Bogomilcy, a dalej - ormiańscy Paulicjanie. Po rozgromieniu Paulicjan przez greckich cesarzy i krzyżowców, stłumieniu herezji Katarów i dobrowolnej islamizacji Bogomilców po podboju Bośni przez Turcję Osmańską jedyną grupą religijną uznającą chrześcijańskie apokryfy za księgi natchnione byli Manichejczycy, wyznawcy samozwańczego proroka Maniego działającego w III wieku uważającego siebie za następce Jezusa, Buddy i Zaratusztry, który zginął śmiercią męczeńską z rąk perskich władz okupacyjnych. Manicheizm rozprzestrzeniał się w basenie Morza Śródziemnego i w perskim państwie Sassanidów, ale prześladowania z rąk chrześcijan i zaratusztrian, a potem muzułmanów zmusiły wiernych do emigracji w kierunku Chin. Ostatnia wspólnota manichejska wymarła w 1370 roku w Jinjiang, gdzie do dziś stoi dobrze zachowana świątynia manichejska, przerobiona później na buddyjski klasztor. Od tamtej pory wieści o istnieniu apokryfów zanikły na dobre. Wszystko zmieniło się w 1886 roku, gdy francuski archeolog i egiptolog Urbain Bouriant podczas wykopalisk w miejscowości Achmim (posiadające dużą mniejszość koptyjską) w Egipcie odnalazł grób średniowiecznego mnicha trzymającego w dłoniach Ewangelie według Mateusza, Marka, Łukasza, Jana i ... Piotra. Ewangelia według św. Piotra szczegółowo opisuje zmartwychwstanie Pana oraz uniewinnia Poncjusza Piłata od zarzutów ukrzyżowania Jezusa Chrystusa, całą winę zwalając na galilejskiego księcia, Heroda Antypasa. Ewangelia Piotra była pierwszą odkrytą ewangelią apokryficzną, która niemal po tysiącletnim (powstała w II wieku ujrzała światło dzienne. Jej odkrycie spotkało się z dużym zainteresowaniem i uświadomiło badaczy o istnieniu nie-kanonicznych, zapomnianych ksiąg świętych wspominanych przez Ojców Kościoła, a w efekcie doprowadziło do "apokryficznej rewolucji". Niektóre utwory apokryficzne, pomimo starożytnego rodowodu, nie zostały uznane za świętę, ale uważano je za wiarygodne źródła historyczne, uzupełniające dzieła kanoniczne i utrzymujące się w duchu kościelnej ortodoksji. Najlepszym tego przykładem są ewangelie dzieciństwa, czyli apokryfy opiewające dzieciństwo Jezusa i jego matkę Maryje - na czele z Protoewangelią Jakuba. Od wieków były one uważane w kościelnej liturgii i wpłynęły na średniowieczny folklor, a więc biblistom wystarczyło je wyszczególnić. Inne były bezwzględnie tępione - zawierały ideologię i przekonania, które stały w ostrej sprzeczności z doktryną wczesnego kościoła. Dzieli się je na ewangelię judeochrześcijańskie, utrzymujące chrześcijaństwo w łonie judaizmu (np. Ewangelia Hebrajczyków, Ewangelia Ebionitów) i gnostyckie, łączące chrześcijaństwo z pogańską, hellenistyczną filozofią (np. Ewangelia Judasza, Ewangelia Marii). Po upadku gnostycyzmu - do której przyczyniła się z jednej strony antygnostycka polityka aleksandryjskiego duchowieństwa, a z drugiej szerzący się manicheizm, który przyjęła większość wspólnot gnostyckich - wpisujące się w ten nurt ewangelie zostały porzucone, ale nie zniszczone. W Nag-Hammadi odkryto bardzo wiele tekstów hellenistycznych i chrześcijańskich, pozostawione przez tamtejszą - prawdopodobnie walentyńską - sektę gnostycką. Większość tekstów apokryficznych odkryto w Egipcie, ale pewna część prawdopodobnie pochodziła z ówczesnej Syrii, Armenii czy Izraela. Ciekawostki[] 2. List Jana jest tak krótki, że nie zdążył wykorzystać wszystkich 24 liter greckiego alfabetu (Ψ) Dz 15,18 ma tylko 14 liter greckich (γνωστα απ αιωνος} Kościoły przedchalcedońskie do ksiąg Nowego Testamentu dołączają także „3 List Pawła do Koryntian” i „List Koryntian do Świętego Pawła” Etiopski kościół monofizycki posiada najszerszy kanon Nowego Testamentu, do którego oprócz standardowych ksiąg należą tzw. Sindorosy, czyli apokryficzne pisma przypisywane apostołom. Do Sindorosów należą: Seratat Seyon (30 kanonów), Te'ezaz (71 kanonów), Gessew (56 kanonów) i Abtelis (81 kanonów). Obecnie uważa się, że materiały zawarte w tych książkach, z wyjątkiem Seratat Seyon, pochodzą od samego Klemensa I rzymskiego lub z jego środowiska. Oprócz tego za kanoniczne uznawane są: Księga Przymierza (pierwsza część omawia porządek kościelny, a druga dyskusje Jezusa z apostołami po zmartwychwstaniu), 1 i 2 List Klemensa oraz Didaskala, czyli etiopski wariant apokryficznych Konstytucji Apostolskich. Ewangelie (arab. نجيل‎; translit. Injil) i ich autor Jezus, syn Maryi (arab. عيسى بن مريم; translit. Īsā ibn Maryam) pojawiają się również w Koranie, świętej księdze Islamu. Jezus został przedstawiony bardzo pozytywnie, jako autentyczny mesjasz i wielki prorok, ale zwykły człowiek, nie będący żadnym synem bożym. Według muzułmanów późniejsi chrześcijanie odeszli od pierwotnych nauk mesjasza i sfałszowali jego prawdziwe ewangelie analogicznie, jak Żydzi zdradzili Torę. Bóg zesłał objawienie na proroka Muhammada (Mahometa), który zaczął kontestować chrześcijańskie i żydowskie dogmaty oraz zaproponował nową drogę wolną od błędów pozostałych religii abrahamowych - wiarę w Allaha, czyli Islam. Mimo to pobożni Żydzi i chrześcijanie, jako monoteiści są uważani za tzw. Ludy Księgi, którzy dostąpią zbawienia (2: 67) Najstarszy pełny przekład Biblii na język polski to katolicki przekład Leopolity dokonany w Krakowie w 1561 roku dokonany przez Marka Szarffenberga, spolonizowanego niemieckiego drukarza i wydawcy. Najstarszy z kolei przekład tylko niektórych fragmentów Biblii (Psalmy dawidowe) to psałterz floriański z końca XIV wieku, zawierający tekst polski, niemiecki i łaciński. Zdaniem części polonistów najstarszy polski psałterz powstału już pod koniec XIII wieku i korzystała z niego żona Bolesława Wstydliwego, św. Jadwiga, ale cała teoria opiera się na jednej niejasnej wzmiance w anonimowym żywocie świętej i jak dotąd nie udało się odkryć lub naukowo udowodnić fakt istnienia tłumaczenia starszego od psałterza florańskiego, dlatego ta sprawa pozostaje wątpliwa. zapytał(a) o 16:51 Jakie są skróty do tych ksiąg ze Starego Testamentu? No bo mam tez i skróty wypisać ;plis, jesli jestes dobry z religi, albo daj linka jesli gdzies to znalazleś : 1. Księga Rodzaju 2. Księga Wyjścia 3. Księga Kapłańska 4. Księga Liczb 5. Księga Powtórzonego Prawa Księgi Historyczne 6. Księga Jozuego 7. Księga Sędziów 8. Księga Rut 9. Pierwsza Księga Samuela 10. Druga Księga Samuela 11. Pierwsza Księga Królewska 12. Druga Księga Królewska 13. Pierwsza Księga Kronik 14. Druga Księga Kronik 15. Księga Ezdrasza 16. Księga Nehemiasza 17. Księga Tobiasza 18. Księga Judyty 19. Księga Estery 20. Pierwsza Księga Machabejska 21. Druga Księga Machabejska Księgi Dydaktyczne 22. Księga Hioba 23. Księga Psalmów 24. Księga Przysłów 25. Księga Koheleta ( czyli Eklezjastesa ) 26. Pieśń nad Pieśniami 27. Księga Mądrości 28. Mądrość Syracha ( Eklezjastyk) Księgi Prorockie 29. Księga Izajasza 30. Księga Jeremiasza 31. Lamentacje 32. Księga Barucha 33. Księga Ezechiela 34. Księga Daniela 35. Księga Ozeasza 36. Księga Joela 37. Księga Amosa 38. Księga Abdiasza 39. Księga Jonasza 40. Księga Micheasza 41. Księga Nahuma 42. Księga Habakuka 43. Księga Sofoniasza 44. Księga Aggeusza 45. Księga Zachariasza 46. Księga Malachiasza To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź Uważasz, że ktoś się myli? lub Jeżeli nie zaznaczono inaczej (np. nazwiskiem tłumacza), wersety biblijne przytoczono z Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata (NŚ). Poniżej podano objaśnienia skrótów nazw innych przekładów Biblii: AT - The Bible — An American Translation, J. M. Powis Smith i Edgar J. Goodspeed, 1935. Bg - Biblia gdańska, Bryt. i Zagr. Tow. Biblijne, Warszawa 1962. Bp - Biblia poznańska, wyd. II popr., Księgarnia św. Wojciecha, Poznań 1982-1987. BT - Biblia Tysiąclecia, wyd. II, Pallottinum, Poznań-Warszawa 1971. Bw - Biblia warszawska, Bryt. i Zagr. Tow. Biblijne, Warszawa 1975. BWP - Biblia Warszawsko-Praska, Kazimierz Romaniuk, Warszawa 1998. By - The Bible in Living English, Steven T. Byington, 1972. CKW - The New Testament — A New Translation in Plain English, Charles K. Williams, 1963. Da - The ‘Holy Scriptures’, J. N. Darby, 1882, przedruk 1949. ED - The Emphatic Diaglott, Benjamin Wilson, 1864, przedruk 1942. Int - The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures, 1969. JB - The Jerusalem Bible, wyd. przez A. Jonesa, 1966. KUL - Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, wyd. pod patr. Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Pallottinum, Warszawa-Poznań 1971. Kx - The Holy Bible, Ronald A. Knox, 1954, przedruk 1956. Mo - A New Translation of the Bible, James Moffatt, 1934. NAB - The New American Bible, wyd. Saint Joseph, 1970. NE - The New English Bible, 1970. NT - Nowy Testament, Bryt. i Zagr. Tow. Biblijne, Warszawa 1966. NTint- Grecko-polski Nowy Testament, wydanie interlinearne z kodami gramatycznymi, wyd. przez „Vocatio”, Warszawa 1993. NTIV - The New Testament in an Improved Version, Londyn 1808. NW - New World Translation of the Holy Scriptures — With References (Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata — wydanie z przypisami). Pe - Ewangelia według św. Marka. Przekład ekumeniczny, wyd. przez „Słowo i Życie”, Warszawa 1993. Ro - The Emphasised Bible, Joseph B. Rotherham, 1897. RS - Revised Standard Version, wyd. II, 1971. TC - The Twentieth Century New Testament, wyd. popr., 1904. TEV - Good News Bible — Today’s English Version, 1976. We - The New Testament in Modern Speech, Richard F. Weymouth, 1929, przedruk 1944. Wp - Współczesny przekład, Bryt. i Zagr. Tow. Biblijne, Warszawa 1991. Yg - The Holy Bible, wyd. popr., Robert Young, 1887. Niektóre fragmenty wersetów biblijnych dodatkowo wyróżniono kursywą.

skróty nowego i starego testamentu